Yıkılan Umutlar; Stajyer Dr. Yara Nader El-Hossari

“Eğer ölürsem, insanlara mezun olmak istediğimi

ve mezuniyet fotoğrafı çektirmek istediğimi söyleyin.”

Yara El-Hossari, Ağustos 2025

Gazze’den stajyer Doktor Yara, bu dileğini yazdığı tarihten kısa süre sonra, 9 Eylül 2025’te şehit oldu; mezun olamadı, mezuniyet fotoğrafı çektiremedi ve bir daha asla çektiremeyecek.

İnsanlar ölür, herkes ölür; ölüm, yaşamın kesinliğinden çok daha kesindir. Yaşam çünkü olasılıklar, olabilirlikler üzerinden devam eden bir tür kurgu gibidir ancak ölüm tartışmasız, kesin, net ve acı gerçektir. Ölüm, yaşamın sonudur. Hepimiz böyle biliriz ama bakın Yara’nın dileğine, hayallerine, ölümden sonraya da sarkan, adeta yaşama kök salarak devam eden umutlarına, ölüme inat yaşama tutunan narin ellerine.

Dünyanın gözleri önünde, her anı canlı yayınlanan bir soykırıma tabi tutulan Filistin ve Gazze, insanlığın onuru, ölüme meydan okuyan inancını temsil ediyor. Bu barbarlık düzeyindeki soykırıma karşı inadına umut ekmeye devam ediyor Gazze. 20.000 çocuk cesedinin yarattığı anlamsızlık duygusuna karşın Yara ve benzeri binlerce parlak insanın umutları, hayalleri hayata tutunmayı sağlayan tek anlamlı dayanak oluyor.

Yara El-Hossari, 11 Aralık 2002 tarihinde Gazze’de sevgi dolu bir ailede dünyaya gelen ve Gazze Al-Azhar Üniversitesi Tıp Fakültesi beşinci sınıfta öğrenim gören tutkulu bir öğrenciydi.

Üniversite yılları boyunca Yara; azimli, çalışkan, iyi kalpli bir öğrenci olarak tanındı. Ancak İsrail’in hiçbir sınır tanımayan saldırıları, ideallerine bağlı Yara ve binlerce arkadaşı için yaşamı da eğitimi de imkânsız hale getirdi. Çünkü İsrail savaşın başlamasıyla ilk olarak sağlık ve eğitimi hedef aldı. Okullar, hastaneler ve diğer kamu hizmetlerinin yanı sıra üniversiteler de hedefteydi. Savaşın yarattığı yıkım ve katastrofiye rağmen Yara’nın da öğrencisi olduğu Al-Azhar Üniversitesi, koşullar ne olursa olsun eğitimi sürdürme kararı aldı ve Gazze’de farklı merkezlerde dersler ve klinik rotasyonlar düzenledi. Yara, erişimi oldukça riskli ve tehlikeli olan bu klinik ve eğitim merkezlerine inatla devam etti.

Yara El-Hossari, 2025 yılının Temmuz ve Ağustos aylarında bombalar ve ağır saldırılar altında Kadın Hastalıkları ve Doğum stajını başarıyla tamamladı. Bu süreçte her aşamadan büyük bir heyecan ve mutluluk duydu; sezaryen ameliyatlarında asistanlık yaptı ve çok sayıda normal doğuma aktif olarak katıldı. Büyükannesinin aktardığına göre Yara, bu dönemde sık sık “Bu bölümü sevdim, bu alana ilgim var.” diyerek mesleğine olan hevesini dile getiriyordu.

Arkadaşlarının aktardığına göre Yara, sık sık hayallerinden, ideallerinden bahsediyordu. “Yaşamak istiyorum” diyordu, “mezun olmak, mezuniyet fotoğrafı çektirmek istiyorum, seyahat etmek istiyorum…” Her idealist genç gibi Yara da farklı yerler görmek, farklı insanlarla tanışmak ve mesleğinde başarılı olarak insanlığa hizmet etmek istiyordu.

Ölümünden birkaç hafta önce Yara, bir arkadaşına yakında Türkiye’ye tahliye edileceğini, artık hiçbir engelle karşılaşmadan eğitimine devam etmeyi umduğunu söylemişti. O mutlu sona kavuşmayı beklerken, İsrail işgal güçleri onu hayattan kopardı. Bugün, hayallerini paylaştığı yakın arkadaşı eğitimini Türkiye’de sürdürürken, Yara’nın hayalleri yarıda kaldı.

9 Eylül 2025’te, Yara ve tüm ailesi, İsrail Hava Kuvvetlerinin hiçbir ön uyarı yapmaksızın Şati kampındaki evlerine düzenlediği saldırıda yaşamlarını yitirdi. Saldırı sonrasında Yara ve aile fertleri saatlerce enkaz altında kaldılar, İsrail güçleri, olay yerine ambulans ve yardım ekiplerinin erişimini saatlerce engelledi. Nihayet ulaşan sivil savunma ekipleri ise aileden sadece üç kişi çıkarabildi ve ulaşamadığı Yara ve diğer aile üyelerini ölü olarak kayıtlara geçti. Ancak yaklaşık 24 saat sonra Yara’nın kardeşinin telefonundan bir arama yapıldı; hat açıktı ancak hattın diğer ucunda konuşan kimse yoktu. Bu çağrının ardından sivil savunma ekipleri saatler süren yeni bir arama/kurtarma çalışması başlattı. Sonunda içinde Yara’nın da olduğu tüm aile üyelerinin cansız bedenleri enkazdan çıkarıldı.

Yara’nın hikâyesi, onu tanıyanların, hayallerini bilenlerin ve yaşam tutkusunu görenlerin yüreğini parçaladı. Bildiklerimiz sınırlı olsa da Yara’nın anlatmak istediği pek çok anısı, peşinden gitmek istediği sayısız hayali olduğu açıktır. Yara, diğer birçok Filistinli gibi, Filistin’i sever, ölmek değil, yaşamak isterdi, ölümüne giden gelişmeleri o seçmedi. Tıpkı Mahmud Derviş’in dediği gibi: “Yaşamı, ona ulaşmanın yolunu bulabildiğimiz sürece severiz.”

Yara, bir defasında şöyle bir paylaşımda bulunmuştu: “Kaybettiğimiz hayallerimiz, silinmeyen yaralarımız ve imkânsız umutlarımız için ağlıyoruz. Günlerin acılığı, arkadaşların ayrılığı ve nimetlerin kaybı için ağlıyoruz. Hayat bizden sahip olduğumuz tüm değerli şeyleri aldı, tırnaklarımızı bile! Elimizde geriye yalnızca ağlamak kaldığı için ağlıyoruz.”

Allahtan Yara ve benzer biçimde yaşamdan koparılmış genç doktorlara rahmet, yakınlarına sabırlar dilerim.

İntern Dr. Nour AbuAqlain ve Gazeteci-Yazar Mustafa Ekici’ye katkılarından dolayı teşekkür ederim.

Prof. Dr. Orhan Alimoğlu,

İstanbul Medeniyet Üniversitesi